Kanie smażone w piwnej tempurze

Po raz pierwszy od dziecka wybrałam się ostatnio ze znajomą na grzyby. Zapomniałam już, jakie to fajne! Mimo, że nie szło nam brawurowo, to nazbierałyśmy koszyczek grzybów - większość z tych mniejszych była co prawda robaczywa (chociaż zostało trochę na risotto!), ale utrafiłyśmy też 4 piękne kanie. Nie miałam ochoty na klasyczne, smażone kanie, wymyśliłam sobie, że chciałabym je zjeść w niedużych kawałkach. Wyszukałam przepis na piwne ciasto i przyrządziłam je w taki sposób. Wyszły absolutnie przepyszne - chrupiące z zewnątrz, rozpływające się w środku. Jeżeli lubicie kanie, to bardzo polecam ten przepis :)



Składniki:

4 duże kapelusze kani
Olej, wystarczająco dużo, żeby zanurzyć kawałki kani
Sól, pieprz

1 jajko
1/2 szklanki jasnego piwa
3/4 szklanki mąki (użyłam pełnoziarnistej Lubelli)
1/2 łyżeczki proszku do pieczenia
Sól, pieprz

 Jogurt naturalny (mały kubek)
Sól, pieprz
2 ząbki czosnku
1 łyżeczka zielonego pesto

 Koszt: 3-4zł, 10-12, jeżeli kupujecie kanie
 Czas wykonania: 30 minut

Wykonanie:

Wszystkie składniki na ciasto mieszamy. Powinno być gładkie, lejące, rzadsze, niż na naleśniki. Powinno oblepiać kanie, a nadmiar ma spłynąć. Jeżeli wyjdzie wam nieco gęstsze, to możecie je po prostu rozrzedzić, albo mieć kanie w grubszym cieście. Kanie kroimy w szóstki, lub w jeszcze mniejsze kawałki, jeżeli są wyjątkowo duże. Od spodu oprószamy delikatnie pieprzem i solą.

Kawałki kani zanurzamy w cieście i smażymy w garnuszku pełnym wrzącego oleju. Kanie, wrzucone do oleju, powinny natychmiast syczeć i wypływać na powierzchnię. Smażymy po jednej stronie aż nie będą złote, przewracamy na drugą i znów smażymy chwilkę. Wyjmujemy na talerz wyłożony papierem, który odsączy nadmiar tłuszczu.

Podałam je z sosem czosnkowym z pesto, składniki wystarczy wymieszać - czosnek przecisnąć przez praskę lub drobno posiekać.

Najlepsze są jeszcze gorące i chrupiące, później ciasto robi się miękkie. W takim wydaniu też mi smakują - przypominają trochę kotlety sojowe :)

 

Jajecznica z zielonymi pomidorami

Czy wy też macie pomidory, które zaspały? Na działce moich rodziców jest ich pełno - ze względu na deszcz jest wiele takich, które nie zdążą już dojrzeć. Wcale mi to nie przeszkadza, bo zielone pomidory są pyszne! Jedynym problemem jest znalezienie na nie pomysłu. Oryginalny przepis na zielone pomidory ciężko utrafić - wszędzie tylko sałatki na zimę, no i oczywiście smażone zielone pomidory. Ja często zjadam po prostu pokrojone w kostkę i podduszone z papryką, ale ten śniadaniowy przepis na jajecznicę też jest pyszny. Jeżeli znudziła was już trochę zwykła jajówa na śniadanie, to może zasmakuje wam ta jajecznica z zielonymi pomidorami?

Składniki: 

3 jajka
1 zielony pomidor
1 mała, czerwona cebula
1-2 plastry szynki
Łyżeczka masła
Sól, pieprz

Koszt: 3zł?
Czas wykonania: 15 min.

Wykonanie:

Zielonego pomidora płytko naciąć w krzyżyk, od czubka i od dołu. Polać wrzątkiem albo go w nim zanurzyć, na chwilkę, tak, żeby skórka zmiękła. Obrać ze skórki, pokroić w sporą kostkę.

Na patelni rozgrzać masło, wrzucić pokrojoną w kostkę szynkę, podsmażyć chwilę. Dodać drobno posiekaną cebulkę, podsmażać, aż się zeszkli, często mieszając. Pod koniec dodać pomidora, zmniejszyć ogień, posolić, popieprzyć, dusić pod przykryciem ok. 5 minut, aż pomidor zmięknie. Wbić jajka i, mieszając, usmażyć do ulubionej konsystencji. Podawać z pieczywem, albo bez, jak kto lubi :) 

PS Jecie jajecznicę mocno ściętą czy glutowatą? ;)

Zjedzże w Krakowie! Rzeźnia na Placu Dominikańskim

Miłość do jedzenia niejedno ma imię - oprócz gotowania (któremu ostatnio poświęcam mniej czasu, niż bym chciała) uwielbiam czasami po prostu wyjść do restauracji. Mam to szczęście, że mieszkam w magicznym Krakowie, w którym można znaleźć restauracje z potrawami całego świata. Od jakiegoś czasu dużo bardziej siedzę w tym, co w kulinarnym światku dawnej stolicy Polski piszczy, ze względu, chociażby, na copywriterską współpracę z osobami, które tym tematem się zajmują. Mam więc możliwość próbowania nowości, węszenia, sznupania i próbowania rzeczy, na które pewnie sama nigdy bym nie trafiła.

Nieco inaczej było z nową restauracją Rzeźni - Ribs on Fire, która niedawno otworzyła się na Placu Dominikańskim. To już bowiem druga restauracja pod tym szyldem, a pierwszą znałam i lubiłam - ich żeberka (czy też raczej żeberska) w syropie klonowym są obłędne. Z dużą przyjemnością więc przyjęłam zaproszenie na otwarcie nowego ich miejsca. 

Na otwarciu, jak to na otwarciu, masa jedzenia. Niestety, światło było bardzo nieprzychylne - czerwone i przygaszone. Przepraszam za jakość zdjęć. 

Jedzenie za to w stu procentach wynagradzało trudne warunki oświetleniowe. Były oczywiście klasyczne, rzeźniowe żeberka (znikły za szybko, żeby im zrobić zdjęcie!), przepyszne steki i kiełbaski z jagnięciny, również ich specjalność (chociaż nie był to nasz faworyt). To, co mnie najbardziej ujęło, to malutkie tataro-burgery, zjadłam ich chyba z 4. Shame on me. Ale były takie pyszne! Szkoda, że nie było okazji spróbować wersji bez chleba, bo bułeczka, chociaż smaczna, trochę tłumiła smak mięsa.

Pierwszy raz jadłam też ośmiornicę, trochę przypadkowo. Wzięłam jeden z tych malutkich, uroczych pojemniczków z sałatkami i coś, co myślałam, że jest kurczakiem, wcale nim nie było. Zawsze bałam się gumowatości ośmiornicy, ale ta była krucha i zaskakująco smaczna, koniecznie muszę spróbować przyrządzić własną. 

W Rzeźni przy placu Dominikańskim funkcjonuje też specjalnie wydzielone pomieszczenie pełne nalewek. Malutkim zgrzytem było to, że nalewki były kupne (chociaż z tajnego źródła - nie chcieli powiedzieć jakiego ;)). Obecnie natomiast ponoć oferowane mają być już własne, w trakcie otwarcia restauracji jeszcze się robiły :) Tak przynajmniej twierdziły obsługujące panie. 

Mam dla was natomiast smutną wiadomość. Nasze serca podbiła panna cotta z malinami, z bezą na górze. Zjedliśmy chyba po dwie na głowę i pewnie jedlibyśmy dalej, ale się skończyła ;) nie widzę jej niestety w menu...Rzeźnio, daj nam panna cottę!

W skrócie - jeżeli na żeberka, to tylko do Rzeźni. Koniecznie spróbujcie tych klonowych. Podają do nich grubaśne fryty, całkiem niezłe, jeżeli lubicie. Gwarantuję, że objecie się po uszy!

Tym postem mam nadzieję rozpocząć mini-cykl, "Zjedzże w Krakowie!", w którym będę się z wami dzieliła doświadczeniami z miejscówek wartych (lub nie) polecenia.


PS Do napisania tego postu zbierałam się chwilę, ale obserwatorzy mojego instagrama pewnie zauważyli, że nie odmówiłam sobie derpnego selfie z Makłowiczem, innym gościem otwarcia :D

Crumble jagodowe z morelą

Czasami najlepsze rzeczy to te, które są lepkie, rozlewają się, kruszą i rozpływają. Znacie takie ciasteczka "brzydkie a dobre"? No właśnie. Każdy fan bigosu wie, że jedzenie nie musi być najpiękniejsze, żeby smakowało bosko ;) Te crumble w piekarniku uznały, że mają dość bycia ograniczonymi przez kokilki i postanowiły uciec. I zatopić połowę kruszonki (była jej cała góra!). Czy to sprawia, że smakują gorzej? O nie. Są przepyszne.



Wymyśliłam sobie ten deser, bo zostałam poproszona przez Monte Santi o stworzenie pomysłu na słodkość, która dobrze skomponuje się z ich nowym winem. Do spróbowania dostałam wino Original - w smaku czuć głównie słodkie winogrona. Wino jest bardzo, bardzo słodkie. Stanowi deser samo w sobie. Więc wiedziałam, że moje crumble muszą być trochę kwaskowate, żeby tę słodycz przełamać. Dlatego wybrałam jagody (albo borówki, jeżeli jesteście z Krakowa ;)) i twardawe jeszcze morele. Po namyśle, może dałabym ciut mniej kruszonki (wiem, że na zdjęciach tego nie widać, ale jest jej cała masa - zatopiona pod jagodami :)). 

Składniki:

300g jagód
ok. 6 moreli, twardawych
3-4 łyżki masła
mąka
cukier

Koszt: ok. 10zł
Czas wykonania: 45min

Jagody wsypać na spód kokilek. Z moreli wyciągnąć pestki, pokroić w kosteczkę, ułożyć morele na wierzchu. Miękkie masło utrzeć z mąką - dodaję jej tyle, żeby konsystencja była bardzo miękkiego ciasta. Potem dosypuję cukru, aż powstaną grudko-okruszki. Zawsze robię na oko, co jest najgorszym możliwym sposobem, ale co poradzę ;) dla osób nienawidzących proporcji "na oko" podaję proporcje za Dorotą z Mojewypieki: 50g masła, 10 płaskich łyżek mąki, 4 kopiaste łyżki cukru.

Pieczemy w piekarniku nagrzanym do 170 stopni przez ok. 20-30 minut, aż kruszonka się zezłoci a jagody zabulgoczą ;)

Żeberka pieczone w miodzie z limonką i chilli

Od jakiegoś czasu chodziły za mną żeberka, a dziś spotkałam w sklepie wyjątkowo mięsne i kuszące. Znalazłam u Marty przepis, który wyglądał bosko, więc dokonałam niewielkich modyfikacji i przystąpiłam do dzieła. Żeberka są rewelacyjne - słodko-ostre, z cytrusową nutą. Pomarańczy w zasadzie nie czuć. Z zewnątrz lekko chrupiące, w środku miękkie i odchodzące od kości.

Fanom żeberek - polecam!

Składniki:

1-1,5kg mięsnych żeberek, pociętych na 1-2 kosteczkowe kawałki
1 zielone habanero (lub inna ostra papryczka)
sok z 1 limonki
sok z 1/2 pomarańczy
4 łyżki płynnego miodu
1 łyżka sosu sojowego
1 łyżka ostrego sosu chilli
3 ząbki czosnku
sól
pieprz

Koszt: 20zł
Czas wykonania: 4-5h (włącznie z leżakowaniem w marynacie)

Wykonanie:

Wymieszać płynny miód (podgrzać, jeżeli jest stałej konsystencji), sos sojowy, sos chilli, czosnek przeciśnięty przez praskę, drobno posiekaną papryczkę włącznie z pestkami, sok wyciśnięty z limonki i połowy pomarańczy, pieprz. Solą obsypać żeberka, po czym w misce zalać je marynatą i dokładnie wymieszać. Wsadzić do lodówki na 2h.

Piecz żeberka w naczyniu żaroodpornym, przykrytym folią aluminiową (lub pokrywką, jeżeli jest - ja nie miałam :)), w 180 stopniach przez ok. godzinę. Po tym czasie zdejmij folię i piecz dalej w 160 stopniach. Z żeberek wytopi się dużo tłuszczu i płynu - smarujemy nim żeberka co ok. 10 minut, 2-3 razy. Po tym czasie wylewamy większość sosu, zostawiając na dnie tylko kilka milimetrów. Pieczemy w 150 stopniach 15-20 minut, smarując resztką płynu, odwracając żeberka co kilka minut, żeby się równo przypiekły.

Ostatni krok można pominąć, jeżeli satysfakcjonują nas żeberka przypieczone tylko od góry :)

Sałatka z serem halloumi i orzechami włoskimi w miodzie

Halloumi to cypryjski ser z mleka owczego. Ma bardzo ciekawą konsystencję - jest jak mozarella, ale nieco twardszy, bardziej zwarty, a przy smażeniu nie topi się tak łatwo. Dzięki temu jest rewelacyjny pieczony i grillowany, bo z zewnątrz delikatnie się przypieka, a w środku wciąż jest sprężysty. Świetnie nadaje się do bezmięsnych, sycących sałatek.

Ja mój kupiłam w Auchan, leżał na półce z serami kozimi i owczymi. Wydaje mi się również, że widywałam go z okazji tygodnia greckiego w Lidlu, ale mogę się mylić :)


Ta sałatka jest lekka, sycąca i przepyszna. Koniecznie dodajcie podprażone orzechy włoskie - chrupiący, słodko-wytrawny smak idealnie pasuje do kremowego awokado i skrzypiącego w ustach, gorącego sera.



Składniki (na 1 porcję):

100g sera halloumi
2 łyżki orzechów włoskich
1 łyżeczka miodu
1/2 niedużej czerwonej cebuli
1/2 awokado
Miks sałat - użyłam gotowego w paczce, ale możecie użyć sałaty lodowej, rzymskiej, rucoli i każdej innej
Kilka pomidorków koktajlowych
Odrobina soku z cytryny
Oliwa z oliwek
Sól, pieprz

Wykonanie:

Sałatę myjemy, rwiemy w drobne kawałki. Polewamy odrobiną oliwy z oliwek (ok. 1 łyżeczki) i skrapiamy sokiem z cytryny (kilkanaście kropel dosłownie, nie ma być mocno wyczuwalna). Dodajemy pieprzu i soli, mieszamy. Awokado kroimy w kostkę, dodajemy do sałaty, mieszamy.

Orzechy siekamy dość drobno, podprażamy chwilę na suchej patelni, aż zaczną pachnieć (nie mogą się mocno zbrązowić, bo będą gorzkie). Gdy orzechy są już gorące dodajemy łyżeczkę miodu naturalnego. Szybko mieszamy, tak, żeby orzechy pokryły się miodem i prażymy jeszcze chwilkę, uważając, żeby nie przypalić miodu. Gdy orzechy będą już pokryte miodem, który lekko się skarmelizuje, zdejmujemy je z patelni. Dodajemy do sałatki.

Pomidorki kroimy na połówki, cebulę siekamy w drobną kosteczkę, dodajemy do sałatki.

Ser kroimy w plastry grubości ok. 1 centymetra. Grillujemy je na suchej patelni, na średnim ogniu, aż zaczną się rumienić. Przewracamy, grillujemy z drugiej strony. Gotowe i gorące układamy na sałatce i zajadamy.

Czas wykonania: 15 minut
Koszt: 10-15zł